Беларускі добраахвотнік з Палка Каліноўскага Аляксандр Клачко атрымаў статус уцекача ў Літве

Аляксандр Клачко чакаў гэтага амаль год. Летась ў снежні ён нават зладзіў адзіночны пікет побач з будынкам Дэпартамента міграцыі Літвы. Станоўчае для сябе рашэнне літоўскіх уладаў беларус пракаментаваў фонду “Краіна для Жыцця”.

‍

Па дарозе на працу мне патэлефанавалі з Дэпартамента міграцыі і паведамілі, што рашэнне прынятае. Якое — я даведаюся на месцы. Я быў настроены спакойна, гатовы як да станоўчага, так і да адмоўнага адказу. Але калі мне сказалі, што рашэнне станоўчае, я адчуў пашырэнне маёй свабоды. Да гэтага я быў свабодным, але адносна. Зараз гэта пачуццё стала больш усеабдымным.

‍

Цяпер я маю від на жыхарства на пяць гадоў, які аўтаматычна працягваецца.

‍

Гэты статус дае мне шмат магчымасцяў, элементарна — проста пакінуць межы Літвы. Бо раней гэта было як хатняя “хімія”, толькі ў межах краіны. 

‍

У дадатак цяпер я змагу стала, без праблем назірацца ў лекараў, у тым ліку нефролага, улічваючы маю хваробу нырак. Нарэшце атрымаць статус страты працаздольнасці, камісію гэтую прайсці, здаваць на літоўскія правы, афіцыйна рэгістраваць на сябе індывідуальную ці іншую дзейнасць. Нарэшце я пачаў адчуваць сябе чалавекам з поўнымі правамі.

‍

Як вы лічыце, ці паўплываў пікет, што вы праводзілі месяц таму, на прыняцце станоўчага рашэння?

‍

Я лічу, што на пазітыўнае рашэнне паўплывалі некалькі фактараў. Адна з галоўных стратэгій — не хаваць галаву ў пясок. Я меў права на палітычнае ўцякацтва, улічваючы абставіны: інваліднасць другой групы, неабходнасць лячэння і рэабілітацыі. Лічу, што меў права атрымаць станоўчае рашэнне ў першачарговым парадку. Чаму гэтага не зрабілі адразу — іншае пытанне.

‍

Я заклікаю ўсіх беларусаў не баяцца заяўляць пра свае правы. Не трэба патрабаваць чужога, але свае правы неабходна абараняць. Многія кажуць: «Я не магу, а раптам нешта нашкоджу». Але важна агучваць праблемы і адстойваць свае правы.

‍

Таксама лічу, што негатыўны кейс, што, на жаль, адбыўся з Васілём Верамейчыкам, адыграў пазітыўную ролю. Акрамя таго, падтрымка беларусаў, літоўцаў і ўкраінцаў, якія закінуліі за мяне слова, таксама мела значэнне. Асабліва ўдзячны прадстаўніцы Аб’яднанага Пераходнага Кабінета па сацыяльнай палітыцы Вользе Зазулінскай, якая пісала паперу аб паручальніцтве за мяне, а таксама ПЦ “Вясна”, які падтрымаў у цяжкую хвіліну. 

‍

Безумоўна, важную ролю сыграла мая акцыя, мэта якой была прыцягнуць увагу медыя. Інтэрв'ю, што я даваў, таксама дапамаглі.

‍

Ці можа ваш кейс станоўча паўплываць на іншыя выпадкі, звязаныя з атрыманнем беларусамі статуса ўцякацтва ў Літве?

‍

Я маю такі спадзеў. Ёсць іншыя беларусы, якія маюць патрэбу ў міжнароднай абароне. Асабліва гэта важна для беларускіх добраахвотнікаў. Літоўскае грамадства і ўрад праз такія кейсы лепш зразумеюць, што беларусы — гэта не толькі тыя, хто падтрымлівае Лукашэнку, але і тыя, хто змагаецца супраць расейскага акупанта і за будучыню свайго народа. Полк Каліноўскага і беларускія добраахвотнікі ва Украіне абараняюць гонар усіх беларусаў.

‍

Я таксама спадзяюся, што станоўчае рашэнне ў маёй справе закране ўсіх палітычных уцекачоў, хто змагаецца супраць нелегітымнага рэжыму Лукашэнкі і сапраўды патрабуе абароны.

‍